ben 26 yaşında 5 aylık evli bir bayanım. üniversite mezunu ve 5 yıllık bir iş tecrübem var.şu anda evdeyim. kendime göre bir iş bulamadım. benim sorunum çok çekingen olmasam da toplum içinde çok fazla konuşamıyorum. yani kendimi tam anlamıyla ifade edemiyorum. mesela okuldayken öğretmen bana sınıfta bir şey sorduğunda cevap vereceğim anda kıpkırmızı olurdum herkes bir ağızdan " Aa a kıpkırmızı oldun"derlerdi.bu çok kötü bir durum. şimdi evdeyim komşularım olsun istiyorum kafama göre arkadaşım olsun istiyorum ama 5 aydır bir kaç kişi dışında tanıdığım kimse yok burda. onlarla da hiçbir samimiyetim yok.bazen eşim bir yerlere gitmek istiyor mesela arkadaşları var burda evli olan ev oturmasına gidelim diyor.ben çok heyecanlanıyorum hemen ona belli etmiyorum ama kalbim küt küt atıyor.yeni tanışacağım kişilerle ne konuşabilirim diye. ne olur bana yardım edin.ne yapmalıyım içine kapanık bir insan olmamak için ve bu utangaçlığı üzerimden atmam için. ayrıca çok fazla ağlamak isteğim oluyor. bazen ağlama krizine giriyorum.

Hocam merhaba. Online terapiler yüzyüze görüşmeler kadar faydalı oluyor mu? İkisi arasında etki olarak çok büyük farklar var mı?

Kızım 24 aylık 1 senedir de kilo alımı düşük olduğu için ve yemek yemediği için artık telefonla mecburen yemek yediriyordum. Yalnız bu telefonla yemek yedirme olayı günde toplamda 3 saate yakın olmaya başladı. Artık normal hayatını da etkilemeye başlıyordu telefon. Korkmaları gece uyanmaları sürekli gündüzde en ufak sesten korkuyorum demeye başlaması üzerine telefonu bir anda kestim. Şuanda da yemek için asla yemek masasına oturmuyor bir şekilde oyunla yediriyorum ama elimde sürekli tabakla pesinde koşturuyorum. Ne yapabilirim bana öneriniz nedir?

Merhaba benim psikoz rahatsızlığım bulunuyor. çok fazla terapi gördüm ve düzenli olarak ömür boyu ilaç mı kullanıcam. Bu hastalıktan kurtulmak mümkün mü? Başka neler yapabilirim?