Toplum içinde konuştuğum zaman ellerim hatta organlarım zangır zangır titriyor. kalp çarpıntımla paniğe kapılıyorum. her an patlayacak bir bomba gibi hissediyorum. sinirlerim çok yıprandı ama bu durum yüzünden başarılı olamıyor ben de varım diyemiyorum. diğer insanların da benim varlığımı kabul etmesini sağlayamıyorum. Çok ince ruhlu ve iyi niyetli olmamdan mı bilemiyorum... hayat içinde kendimi çok yalnız hissediyorum küçük bir çocuk gibi savunmasız ve yoğun endişe hissediyorum. her şey beni incitiyor ve her olan şey eklenerek bende yer ediyor. unutamıyorum travmatik bir hal aldı bu durum yardım edin lütfen! Sınıfta bir köşede oturup herkesi izlemek beni deli ediyor. Hocaya karşı çıkanlar hatta parmak kaldırıp soru soranlar veya soruyu cevaplayanlara şaşırıyorum. Bende yapmak istiyorum olmuyor. Pısırıklığım çekingenliğim yüzünden hiç bir şey yapamıyorum. Konuşurken sesim değişiyor sesim titriyor. Sosyal bir insan olamıyorum. İnsanlar bana güler ve alay ederler yada toplum içinde sınıfta herkes beni dışlar diye çok korkuyorum..

Ne kadar istemesem de insanlara hayır diyemiyorum. Görümcem çocuğumun bakımı ile ilgili beni eleştiriyor, benim kararlarımı hiçe sayıp kendi istediklerini yapıyor. Onlara hiç bir şey diyemiyorum ama strese dayalı hastalıklarım çıkıyor. Bu konuda nasıl bir yol izlemeliyim?