Bazen, çocuğumuza karşı iyi bir anne-baba olamadığımızı düşünebiliriz. Pişmanlık duygusu içerisine girip, bugün yapılan şeylerin yarın yapılmaması için içsel olarak bazı sözler veririz. Hatta bazen o kadar yoruluruz ki çocuğumuza ayırabileceğimiz enerjimiz kalmaz, tahammül seviyemiz düşer ve ufak bir olayda bile yüksek tepkiler gösterebiliriz.  Fakat tüm bu yaşananlar bizi kötü bir ebeveyn yapmaz, yapmamalı.

Sen kötü bir  ebeveyn değilsin. Böyle olmasının bazı nedenleri var:

1. Hayatta aldığımız tüm kararları; yaşam tercihlerimizi, nasıl bir insan olacağımızı, hayatımıza alacağımız insanları, meslek seçimimizi, çocuğumuza karşı yaklaşımımızı bilinç dışımız belirler. Çocukluk döneminde yaşadığımız tüm travmalar, olumsuz deneyimler bilinç dışımızda baskılanır ve gelecekteki bizi şekillendirir. Bundan dolayı anne-babanın özüne dönüp, önce kendini iyileştirmesi için bir müdahale alması gerekmektedir. Mutlu anne/baba mutlu bir çocuk demektir.

2. Stres anında ve istenmeyen bir durum karşısında ilkel beynimiz devreye girebilir. İlkel beyinin çalışma mantığı ise "Şimdi olsun, hemen olsun, benim dediğim olsun"dur. Bundan dolayı ani tepkilerde bulunup mantık çerçevesine sığmayan davranışlar gösterebiliriz.

3. Çocuklarda da aynı durum söz konusudur. Çocuklar içinde bulundukları dönemin zihinsel gelişim sürecine bağlı olarak üst beyni değil, alt beyni kullanarak düşünürler ve davranırlar. Kriz anında anne/babanın çocuğun sergilediği bu davranışın onun gelisimsel sürecinden kaynaklı olduğunun farkında olup, sakinliğini koruyarak ona model olması gerekmektedir.

4. Mükemmel ebeveynlik diye bir sey yoktur ve iyi bir ebeveyn olmanın şartlarından biri de hata yapmaktır. Çünkü ne yaptığımız değil, ondan sonra ne yaptığımız önemlidir. Yeter ki hatalarımızı düzeltmek için bir adım atalım. Şuan buradaysan ve bu yazıyı okuyorsan, sen içinde bulunduğun durumun farkında olan ve değişip gelişmeye açık bir ebeveynsin. 

Çocuk Gelişimci/Oyun ve Filial Terapisti Rabia YILDIZ