Yaş ayrımcılığı (ageism) kişilerin, iş yaşamında ve sosyal ilişkilerde sırf yaşlarından dolayı ayrımcılığa maruz kalmalarını ifade eder. Birçoğumuz “yaşın ne, başın ne”, “yaş yetmiş, iş bitmiş” gibi yaş ayrımcılığını vurgulayan cümlelere aşinayızdır. Bu ayrımcılık, günlük yaşamdaki kalıp yargılara, toplumsal normlara ve önyargılara dayanarak hem bireysel hem de kurumsal olarak kullanılabilir.

Yaş ayrımcılığı sadece yaşlılarla sınırlı değildir. Sırf yaşlı diye üretime katılamayacak insanları toplumsal bir yük olarak görmek ayrımcılık olduğu kadar; gençlerin fikirlerini sırf genç oldukları için görmezden gelmek de yaş ayrımcılığının bir parçasıdır.

Yaş ayrımcılığı günlük yaşamın birçok alanında ortaya çıksa da, iş dünyasında daha da yaygındır. Yaşı ilerleyen bireylerin enerji ve verimliliklerini kaybettikleri inancından dolayı deneyimli, bilgili, enerjisi olan ve iş yapma arzusu olan kişiler giderek iş hayatından uzaklaştırılmaktadır. Aynı zamanda, bu insanlar, işlerinden memnun olmadıkları takdirde, tekrar işe alınmayacakları korkusuyla iş değiştirmekten kaçınırlar.

Diğer yandan gençler de hem işe alım sürecinde hem iş yerinde genç olduklarından dolayı yetersiz ve bilgisiz görüldükleri için ayrımcılığa uğramaktadırlar.

Günlük yaşamda ve iş hayatında insanlara yaşlarından dolayı ayrımcılık yapmamak için yaş almanın doğal bir süreç olduğunu kabul etmeliyiz. Ayrıca, teknoloji ve bilgi kaynaklarının bu kadar mevcut olduğu bir zamanda bile, bilgi ve öğrenme süreçlerinin yaştan bağımsız olduğunu düşünebiliriz.