Son zamanlarda artan kentleşme ile birlikte en çok hissettiğimiz duygulardan biri "yalnızlık" tır. Peki yalnızlığın kaynaklarından biri yoğun şekilde içinde bocaladığımız değersizlik olabilir mi? Eğer öyleyse sizce değersizlik bir duygu mu yoksa düşünce mi? Değersiz olduğumuzu düşündüğümüz için mi yalnız hissederiz yoksa değersiz hissettiğimiz için mi kendimizi yalnız hissederiz? Sizce aralarında herhangi bir fark var mı?

Uzmanlar bu konuda farklı görüş içerisindeler, kimileri değersizliği kesinlikle bir düşünce olarak savunur ve seans içinde kullanılan "Değersiz hissediyorum." cümlesini düzeltme ihtiyacı duyarlar. "Değersizlik bir duygu değildir, bir düşüncedir." diğer yandan bunun duygu olduğunu değerlendiren ve bu duygu ile ilgili danışanları ile çalışan uzmanlar da mevcut.

"Değersizlik" kelimesinin düşünce ya da duygu olması neyi değiştirir?

Şöyle ki örnek olarak Değersizlik kavramını düşünce olarak gören bir terapiste kendinizi açıyorsanız bunun bir düşünce olduğunu ve bu düşüncenin yol açtığı yalnızlık duygusunun size kendinizi kötü hissettirdiğini açıklayabilir. Böylelikle düşüncenizi değiştirmeniz halinde duygunuzda da değişme görülmesi uzmana göre büyük bir olasılık halline gelecektir.

Diğer yandan bunu duygu olarak gören başka bir terapiste başvurduğunuz zaman ise bu duygunun nelerden kaynaklandığını incelemeye karar verir. Hangi düşünceler, deneyimler, yaşantılar size kendinizi değersiz hissetmenize yol açıyor?

Değersizlik kavramını düşünce olarak kabul gören görüşte yalnızlık, üzgün olmak vs... gibi hislere yol açan bir etkenken; duygu olarak kabul gören teoride kendisini etkileyen başlı başına başka etkenlerin var olduğunu göz önüne alınarak "değersizlik" kavramı bir duygu olarak kabul edilir. Peki sizce ben hangi görüşteyim diye merak ederseniz değersizlik kavramı şu anda benim için bir duygu. Değersizlik duygusu bedenimizde tıpkı üzgün olduğumuz zamanlarda olduğu gibi yansımaları olan bize bir takım mesajlar veren bir duygu. Özellikle büyük şehirlerin içinde kaybolan küçük insanların yaşadığı, boğulduğu kocaman bir duygu olarak kabul edilebilir? Ne dersiniz?