Depremin yaşandığı ilk günlerde birçoğumuz üzerinde bıraktığı etki oldukça yoğun oldu. Çoğumuz belli başlı tepkiler verdik. Kimisi sosyal medya üzerinden paylaşımlar yaptı, kimisi bağışlarda ve yardımlarda bulundu, kimisi deprem bölgesine gitti, kimisi öfkelendi, kimisi ağladı… Verilen tepkiler birbirlerinden farklı olsalar da, bunlar aynı olaya verilen tepkilerdi çünkü bu bir “toplumsal travma” idi. Aslında hala devam eden bir travmanın içerisindeyiz. 

Peki toplumsal travma nedir?

Toplumsal travma fiziksel veya psikolojik hasara yol açan, acıya sebebiyet veren katastrofik olayların toplumun büyük bir kısmını etkilemesidir. Toplumsal travmalarla insanlar kendilerini korkmuş, üzülmüş ve çaresiz hissedebilirler. Özellikle depremin ilk zamanlarında insanlar üzerindeki bu duygusal yoğunluk oldukça fazlaydı.  

Olayın kendisi ve etkileri halen devam etse de, bir “normalleşme” süreci içerisine girdik. 

Peki normalleşme nedir ve neden normalleşiriz?

Olay meydana ilk geldiğinde çoğumuzun olağan yaşamında bir değişim oluşturdu ve kendisine hayatlarımızda ani bir gündem açtı. Hayatımızda meydana gelen bu ani ve beklenmedik olay sebebiyle hepimizin dikkati bu olaya yöneldi ve hem duygusal olarak hem fiziksel olarak deprem olayına katılımlarda bulunduk. Zamanla ise bu katılım azaldı çünkü duruma alıştık ve günlerin geçmesiyle beraber olayın üzerimizdeki etkisi azaldı. Bu süreç ise “Normalleşme” olarak adlandırılır çünkü hayatımızın rutininde yer almayan anormal bir durumun etkisinden yavaşça çıkılıp, normal hayatımıza geri dönüş yapmaktayız. Normal hayatlarımıza ruh halimizi korumak bir yana -çünkü insanın normal olana da ihtiyacı vardır-hayatımızı devam ettirmek için de geri dönmeliyiz. 

Peki normalimize geri dönmek desteğin de azalması mı demek olmalıdır? 

Elbette hayır. Unutmamalıyız ki, deprem bölgesinde yaşanan olayın etkileri halen devam etmekte. Bu sebeple normal olan hayatlarımıza geri dönerken buna bir yeni rutin daha eklemeliyiz : Desteğe devam etmek.